مادرانه زیستن هنر است

از گذشته‌های دور تا امروز مهر و عشق مادرانه مظهر صداقت و یک‌رنگی بوده به گونه‌ای که این عبارت به صورت ضرب‌ المثل میان مردم مورد استفاده قرار می‌گیرد، دلیل آن هم بر اهل‌نظر پوشیده نیست زیرا مادر بدون هیچ چشمداشتی همه‌ی وجود و هستی خود را برای رشد و پرورش فرزندانش فدا می‌کند. این مهر و علاقه با معیارهای مادی قابل سنجش نیست و عقل حسابگر نمی‌تواند برای این فداکاری قیمتی تعیین کند.

با این مقدمه کوتاه می‌خواهم به زندگی بانوی نیکوکاری اشاره کنم که مادر نبود اما مادرانه زیستن را به خوبی می‌دانست. این که فرزندی داشته باشید و به دنبال آن احساس مادری پیدا کنید یک امر طبیعی است اما اگر فرزندی نداشته باشید اما مادرانه و فداکارانه سرمایه زندگی خود را وقف دیگران کنید واقعاً هنری ارزشمند و قابل تحسین است.

روزی که گذشته مجلس نکوداشت و یادبود مرحومه بانو حبیبه ایمان سیاه‌رودآذر در سالن همایش رعد برگزار شد. شاید از جمع خوانندگانی که این مطلب را می‌خوانند، عزیزانی باشند که در مراسم روز مادر سال 1389 در مجتمع رعد حضور داشتند، آنگاه که مجری از ایشان دعوت کرد تا برای دریافت لوح سپاس و یک شاخه گل به منزله قدردانی از کمک‌های ارزشمندشان در جایگاه حضور یابند آن عزیز نیکوکار با فروتنی اظهار کرد: من که کاری انجام نداده‌ام، این اوج از خودگذشتگی بانویی است که تمام سرمایه زندگی خود که همان منزل مسکونی‌است را وقف حمایت از معلولان جسمی‌حرکتی مجتمع آموزشی نیکوکاری رعد می‌کند. اگر این فدارکاری از یک احساس لطیف مادرانه برنمی‌خیزد، پس از کجا سرچشمه می‌گیرد؟

آری روز شنبه مجلس یادبود بانو حبیبه ایمان سیاه‌رود آذر در حالی برگزار شد که اغلب حاضران در این مجلس نسبت خویشاوند با آن بانوی نیکوکار نداشتند اما همه آنها از همسایگان گرفته تا همکاران قبلی و نیز تمام پرسنل و مدیران، کارآموزان و نیکوکاران مجتمع رعد از وی را به خاطر کار بزرگی که انجام داده بود، از صمیم قلب تحسین  می کردند.

در بخشی از این مراسم مهندس احمد میرزاخانی رئیس هیأت مدیره مجتمع رعد ضمن طلب آمرزش و غفران الهی برای این بانوی نیکوکار یادآوری کرد آنچه این انسان نیکوکار به مجتمع آموزشی نیکوکاری رعد اهدا کرده است برای توانمندسازی و خودباوری گروهی از شهروندان هزینه خواهد شد که مانند سایر افراد جامعه از توانمندی‌های فکری و ذهنی مساوی بهره‌مند هستند و فقط باید امکانات و فرصت مناسب در اختیارشان قرار دهیم.

به نظر متولیان مجتمع رعد فقدان انسان‌هایی این چنین هر چند ضایعه‌ای بزرگ است، اما کاری که آنها با احساس مسؤولیت و حس انسان دوستی انجام داده‌اند الگویی سازنده پیش روی دیگران است.

یقیناً آنچه این بانوی بزرگوار برای توان‌یابان مجتمع رعد به یادگار گذاشته است همواره در ذهن و قلب کارآموزان جاودانه خواهد ماند.