دبیر فدراسیون؛ مهره ای گمشده در ورزش نابینایان

 دبیری فدراسیون ها یکی از سمت های مهم و رسمی به شمار می رود که می تواند امورات و ضرورت های ورزشکاران تحت نظر این نهاد را برآورده کند، سمتی که تایید آن نه از طرف مجمع انتخاباتی یا هیات رییسه، بلکه پستی رسمی است که برای آن رییس فدراسیون باید شخصی کارآمد را به وزارت ورزش معرفی و در نهایت او پس از تایید، نماینده رسمی دولت و وزارت ورزش در فدراسیون خواهد شد.

اما با وجود اهمیت این پست در تمامی فدراسیون ها، فدراسیون ورزش های نابینایان و کم بینایان در ماه های گذشته از نعمت دبیر برای تسری امور خود محروم بوده است. اداره شدن فدراسیون بدون دبیر در حالی است که این فدراسیون در برگیرنده 7 رشته پارالمپیکی و مدال آور می باشد و بدون شک در سال پیش رو با مسابقات گزینشی پارالمپیک 2020 توکیو دست به گریبان خواهد بود.

همچنین برخی از این رشته ها مانند دوومیدانی، جودو و شطرنج نابینایان در پاراآسیایی جاکارتا فراتر از توان ظاهر شدند. کسب 48 مدال رنگارنگ از سومین دوره رقابت های پاراآسیایی جاکارتا نمونه بارزی از ظرفیت های ورزشکاران نابینا و کم بینا به شمار می رود.

حال با این شرایط و در حالی که نابینایان از آوردگاه پارالمپیک 2016 ریو سه مدال ارزشمند نقره کسب کردند وضعیت کنونی فدراسیون نمی تواند در یک سال مانده به پارالمپیک 2020 توکیو شرایط مناسبی توصیف شود، بلکه نبود دبیر در فدراسیون در کنار گلایه هایی که مسوولان و ورزشکاران تحت پوشش این فدراسیون از وضعیت اقتصادی دارند نشان از آن دارد که این مجموعه در بن بست برخی از مشکلات گرفتار آمده است؛ بن بستی که بخشی از آن را متاثر از تصمیمات مدیریتی و پاره ای از آن نتیجه مشکلات اقتصادی جامعه است.

در حالی که برای برون رفت از بن بست شکل گرفته کنونی مدیریتی، باید تلاش هایی صورت گیرد تا پست های تخصصی همچون دبیری فدراسیون به افراد آشنا به مشکلات نابینایان و کم بینایان واگذار شود و تمام وقت در خدمت فدراسیون باشند، اما اعضای هیات رییسه متشکل از برخی چهره های سیاسی است.

البته حضور سیاسیون و برخی وزیران در هیات رییسه را نمی شود بعد منفی قضیه تعریف کرد زیرا اگر حضور آنان در این جایگاه به معنای سرعت برای رفع مشکلات نابینایان کشور به شمار رود بدون شک این کار، امری مهم و پسندیده است و این افراد می توانند با توجه به حضور در هیات دولت و مجلس شورای اسلامی تلاش های مضاعفی برای کسب اعتبارات بیشتر برای فدراسیون داشته باشند.

اما اگر این حضور صرف نام در هیات رییسه تعریف شود بدون شک اشغال یک صندلی در این جایگاه نمی تواند برای روشندلانی که زورآزمایی را در فراسوی دید تعریف می کنند سودی داشته باشد، بلکه از حضور افراد کارآمد و صاحب تخصص در فدراسیون نیز جلوگیری به عمل خواهد آورد.

با توجه به اهمیت فدراسیون ورزش نابینایان لازم است به ورزش های این قشر و نیازهای آنان نگاهی فراتر از ابعاد اقتصادی و رفاهی وجود داشته باشد؛ نگاهی که فارغ از ترحم های انسان دوستانه به دنبال استفاده از ظرفیت ورزشکاران نابینا و کم بینا باشد.

اگر چنین نگاهی در جامعه به ویژه در تصمیم گیری ها رواج پیدا کند، بدون شک انگیزه قشر روشندل به سمت سویی هدایت خواهد شد که آنان دیگر معلولیت را محدودیت قلمداد نخواهند کرد بلکه با درک موفقیت همنوعان خود در آوردگاه های آسیایی، جهانی و المپیکی برای حضور در کنش های اجتماعی و ورزشی، بیش از پیش انگیزه پیدا خواهند کرد.

ورزشکاران نابینا و کم بینای رشته های ورزشی گلبال، شطرنج، جودو، شنا، فوتبال پنج نفره، پاورلیفتینگ، کوهنوردی، دوچرخه سواری و دوومیدانی تحت نظر فدراسیون نابینایان و کم بینایان فعالیت می کند و در چند سال گذشته پارالمپیک ریو2016 و بازی های آسیایی 2018 جاکارتا یکی از درخشانترین دوره های حضور نابینایان در این تورنمنت بود.

در این دوره ورزشکاران نابینا و کم بینای کشورمان سه مدال نقره را از آن خود کردند. کسب مدال نقره تیم فوتبال 5 نفره مردان ایران یکی از مهمترین شگفتی های آن دوره از بازی ها بود. همچنین دوومیدانی کاران نابینای ایران در ریو 2016 دو مدال نقره توسط سامان پاکباز در پرتاب وزنه و سجاد نیک پرست در پرتاب نیزه به دست آورند.