معلول گریزی؛ رنجی فراتر از معلولیت

سال ها به فقدان یکی از اعضای بدنش عادت کرده و با اتکا به عضوهای دیگر، توانایی و مهارت خاصی در اداره امور و انجام کارهای روزمره بدست آورده است اما در اوج خودباوری، با مشاهده نگاه های گریزان و سهل انگار دیگران، غمی فراموش ناشدنی وجودش را فرا می گیرد و بی اختیار در خود فرو می رود.

می خواهد فریاد بکشد آی آدم ها ! باور کنید با وجود نقص عضو، اعضای دیگر من کارآمدتر از بدن یک انسان سالم است و اگر به توانایی هایی که با تلاش برای جبران نقص عضو بدست آورده ام پی ببرید، هرگز از من گریزان نخواهید شد و رفتار شما از روی ناآگاهی است.

حرکات مهیج ورزشی، کسب عنوان های قهرمانی، خلاقیت های هنری و ادبی، توانمندی های دستی و فکری گوشه ای از قدرت انسان های تسلیم ناپذیر در برابر کاستی های جسمی را نشان می دهد و گاه، گستره میدان عمل و قابلیت معلولان، سایر انسان ها را به تعجب و کرنش وا می دارد.

حس دیده شدن و پذیرش از سوی فرد و اجتماع در وجود معلولان مشهود است و این قشر جامعه، از منظر حقوق شهروندی مطالبات جدی و قانونی دارند اما ساخت یک رمپ با شیب غیرمتعارف، بی اعتنایی یا کم توجهی مسئولان امر را نخست به انجام وظایف خود در قبال جامعه هدف و سپس به حقوق مدنی آنان نشان می دهد و مصادیقی این چنین، مسیر ارتباط معلولان را با جامعه ناهموار می سازد.

شاید افراد و مسئولان معلول گریز از رفتارهای آزار دهنده خود نسبت به معلولان مطلع نباشند اما خواسته یا ناخواسته موجبات رنج آنان را فراهم می آورند و نابرابری دسترسی انسان های معلول و غیرمعلول به مدیران از منظر شرایط فیزیکی، ساخت رمپ های غیرمهندسی در ورودی برخی دستگاه های اداری، بانک ها و موسسات، احصا نشدن شرایط فیزیکی معلولان برای حضور در معابر عمومی و خصوصی و موانع تامین لوازم و اقلام مورد نیاز آنان را می توان از نمونه های معلول گریزی نام برد.

فراموش نکنیم معلولیت، همواره مادرزادی نیست و برخی از انواع آن به دلیل آسیب های جسمی و روحی در طول زندگی عارض می شود و هیچ کسی در پیچ و خم زندگانی از آن مصون نیست؛ بنابراین باید با درک صحیح دنیای معلولان و مطالبات بر حق آنها، جهت نهادینه شدن قانون حمایت از حقوق معلولان که امسال با 34 ماده و 29 تبصره به تصویب نهایی رسیده و برای اجرا به دولت ابلاغ شده است، تلاش کنیم.