سخنران رعدتاک، اشرف رجبی در مصاحبه با روابط عمومی مجتمع آموزشی نیکوکاری رعد

اشرف رجبی، چهل و دو ساله، دانشجوی ترم آخر کارشناسی مدیریت امور ورزشی و فرهنگی است. او که با بیماری نرمی استخوان درگیر است، با تلاش و پشتکار فراوان توانست بر مشکلات ناشی از بیماری غلبه کند و همواره سرشار از شادی و امید باشد. با او درمورد علایق، انگیزه‌ها و این‌که در رعدتاک می‌خواهد چه بگوید به گفت‌وگو پرداخته‌یم:

از آژانس محل شنیده بودم که در حوالی منطقه سکونتم، مرکزی وجود دارد که به افراد دارای معلولیت خدمات رایگان ارائه می‌دهد. یک سال و نیم بعد از عمل جراحی، زمانی‌که توانستم عصا را کنار بگذارم، از صد و هجده شماره رعد را گرفتم و با مدارک پزشکی‌ام به رعد مراجعه کردم.

نقاشی؛ چون از دوران کودکی نقاشی را دوست داشتم و همیشه از این کار لذت می‌بردم و می‌برم. این لذت به حدی است که می‌تواند شادی عمیقی در من ایجاد کند. 

عاشق عکس‌های روی جعبه مدادرنگی‌هایی بودم که «آقاجونم» برایم می‌خرید. همیشه عکس روی جلد جعبه را نقاشی می‌کردم. در واقع سبک خاصی ندارم. هر موضوعی که برایم جذابیت داشته باشد، کار می‌کنم. بیش‌تر به کار با رنگ علاقه‌مند هستم .

پیش از این‌که به رعد بیایم یعنی درست ازو هفده سال پیش باشگاه می‌رفتم و ورزش می‌کردم. دوره صداپیشگی هم دیده بودم و عضو انجمن گویندگان جوان هستم. در حال  حاضر هم در گروه موسیقی مجتمع آموزشی نیکوکاری رعد ترانه‌سرایی می‌کنم.

بله

به هر حال بعضی اوقات ممکن است فرد همه‌ امیدش را به زندگی از دست بدهد. زمانی‌که احساسات منفی و ناامیدی در زندگی ما پدید می‌آیند، باید بتوانیم با آن‌ها مبارزه کنیم تا دست کم دچار مشکلات بعدی نشویم. اگر چه می‌دانم که مهم‌ترین راه‌کار لذت بردن از زندگی، ایمان به خدا است، اما باز گاهی که حس نا امیدی به من دست می‌دهد، گریه می‌کنم و با خدا هم «دست به یقه» می‌شوم. البته نقاشی کشیدن هم برایم مثل داروی مسکن، آرامش‌بخش است.   

هنگام عبور از گردنه‌های دشوار زندگی، وجود و همراهی دوستان، آَشنایان و خانواده بسیار خوب و ضروری است. من هم همیشه سعی می‌کنم وقتی که در جمعی حاضر می‌شوم، پر از امیدواری باشم تا دیگران از بودن در کنار من انرژی و آرامش بگیرند و اگر کسی را  ناامید و اندوهناک ببینم، برایش از امـید، روشنایی و آینده می‌گویم.

قرار است در رعدتاک در این مورد صحبت کنم که چگونه می‌توانیم امید را در دل‌مان تقویت کنیم تا در مواجهه با بزرگ‌ترین مصیبت‌ها هم امیدمان به طور کامل از بین نرود و بگویم هر چند زندگی هر یک از ما فراز و نشیب‌های متعددی دارد که برای عبور از آن‌ها نیازمند گذاشتن وقت و انرژی زیاد است، اما باید ایمان داشته باشیم که اگر با مشکلات بجنگیم و تسلیم نشویم، بهترین اتفاقات سر راه‌مان  قرار می‌گیرد.

بعضی از افراد در مواقعی که با سختی و ناملایمات زندگی رو به‌رو می‌شوند‌، انزوا و گوشه‌گیری را برمی‌گزینند. حتی در فکرِ هیچ چاره‌ای برای حل آن نیستند؛ گویا انزوا در ذات آن‌ها وجود دارد. هدفم از پذیرش شرکت در رعدتاک این است که با روایت مشکلات زندگی‌ام، به افراد ناامید بگویم: «باید تمام روش‌ها را امتحان کرد و با صبر و حوصله کافی به فعالیت پرداخت. اگر دارای هدفی معقول باشیم و برای رسیدن به آن تلاش کنیم، مشکلات و موانع روحی و جسمی نمی‌توانند به اراده و عزم ما لطمه بزنند یا از پیشرفت‌مان جلوگیری کنند. افراد ناامید، بی‌ثبات و ضعیف، فاقد اراده هستند و همانند سنگریزه‌های ته رودخانه، خود را تسلیم حوادث می‌کنند، تا بدون هیچ اراده‌ای در جهت جریان آب، حرکت کنند.»