نام او پیش از آنکه در رشته ی بوچیا شناخته شده باشد، در دنیای هنر درخشیده و ماحصل تلاشهای بیست ساله ی او در خوشنویسی، خلق آثار زیبایی است که تحسین هر بیننده ای را برمی انگیزد و تا کنون در نمایشگاههای زیادی در معرض دید هنردوستان قرار گرفته است.
جمشیدی در خصوص روی آوردنش به ورزش می گوید: حدود سه سال است که از طریق مجتمع رعد با رشته ی بوچیا آشنا شده ام و فعال هستم. البته پیش از این نیز فعالیت های ورزشی در رشته های مثل شطرنج و مکعب روبیک داشتم ولی اینها نتوانست نیاز من را برآورده کند ودوست داشتم در رشته ای فعالیت کنم که تحرک داشته باشد و قدرت فکر و تمرکزم را نیز بالا ببرد که رشته ی بوچیا هر دو خصوصیت را داشت و نکته ی مهم دیگری که من را به این رشته جذب کرد، تعاملی بود که به واسطه ی بوچیا با دیگران برقرار می شد ونشاط آور نیز بود.
وی افزود: خط خوش و نوشتن از ابتدا برای من بسیار ارزش داشت و به فراگرفتن آن پرداختم و امتحانات انجمن خوش نویسی را نیز تا مقاطعی پشت سر گذاشتم .بعدها به دلیل مناسب نبودن مکان جدید انجمن فعالیتم را در مجمتمع رعد و در رشته ی نقاشی خط ادامه دادم. در خصوص آموزش دادن به دیگران نیز به صورت پراکنده فعالیت می کردم اما به خاطر محدودیت هایی که وجود دارد هیچ وقت به صورت سازمان یافته و مرتب در امر آموزش فعال نبودم.
عضو تیم رعد خاطر نشان کرد:وقتی خوشنویسی می کنم حس خوبی دارم و احساس آرامش می کنم. بعد از گذشته بیست سال دیگر خط را به خوبی می شناسم و حال و هوایش را درک می کنم. هر زمانی دست به خوشنویسی نمی زنم.
جمشیدی به غیر از خوشنویسی در هنرهایی مانند قلاب بافی و سفال نیز فعال است و تحصیلاتش را در رشته ی علوم انسانی در مقطع متوسطه به پایان برده و با وجود پذیرفته شدن در رشته ی روان شناسی، به دلیل مناسب نبودن فضای دانشگاه و نیز مشکلاتی که برای آمد و رفت وجود داشت از تحصیل در این رشته انصراف می دهد.
وی اما مطالعات خود در زمینه ی روان شناسی را به صورت آزاد ادامه می دهد و اکنون با تجربه ای که از این مطالعات دارد، محرم بسیاری از دوستان و نزدیکان است و هر کس که نیاز به مشورت دارد با وی صحبت می کند و این بانوی هنرمند نیز در حد توان و اطلاعات خود دیگران را مشورت می دهد.
قریحه ی نویسندگی نیز در وی همچنان به صورت قدرتمند وجود دارد و فرشته با دنبال کردن دوره های نویسندگی در مجمتع رعد تلاش می کند این بعد از توانمندی خود را نیز به نمایش بگذارد.
وی برای اولین بار است که تجربه ی حضور در مسابقات باشگاهی را دارد و می گوید: این مسابقات تجربه ی بسیار خوبی برای من بود و نکاتی را یاد گرفتم که پیش از این از آنها اطلاع نداشتم اما با حضور در مسابقات به آنها دست یافتم. متاسفانه فضا برای تمرین کم است و باید برای افرادی با شرایط ما تسهیلاتی در نظر گرفته شود که از نظر مسافت و محل تمرین دچار مشکل نشوند و بدون دغدغه تمرین کنند.
جمشیدی که از بدو تولد با معلولیت 94 درصدی مواجه بود با تلاش های مادر مرحومش و حمایت خانواده و نگرش درست آنها به شرایطش، تا پایان مقطع متوسطه در کنار دانش آموزان غیر معلول حضور داشت و تحصیل کرد.
او در پایان گفت: مهم ترین مساله ای که می توانم بگویم این است که من هیچ گاه احساس این که یک فرد دارای معلولیت هستم را نداشتم و این نگرش شاید به خاطر خانواده ام بوده است. البته محدودیت ها وجود دارند و انکار ناپذیر هستند و قطعا شرایط فیزیکی موانعی را به وجود می آورند، اما آنچه اهمیت دارد این است که به خود بگوییم تا کی قرار هست به خاطر این محدودیت ها ناراحت باشیم و به کارهایی که نمی توانیم انجام دهیم فکر کنیم؟ به جای آن بهتر است وقتمان را صرف کاری کنیم که از پس آن برمی آییم و شرایط را به گونه ای پیش ببریم که توانمندی های نهفته مان را پیدا کنیم.
منبع : برنا