ورزش بستر مناسبی برای افراد جانباز و معلول در عرصه جامعه و اجتماع است و مانع افسردگی آن‌ها شده و درنهایت با ورود آن‌ها به عرصه قهرمانی، باعث افتخارآفرینی نیز می‌شود اما متأسفانه شرایط برای ورود معلولان جامعه به سمت ورزش بسیار ضعیف است.
از یک‌طرف بهزیستی حمایت نصف و نیمه‌ای از این ورزشکاران دارد و از طرفی دیگر وزارت ورزش این موضوع را کم اهمیت جلوه می دهد به طوری که مشخص نیست متولی اصلی ورزش معلولان و جانبازان چه ارگانی است و هرکدام به نحوی از زیر بار این مسئولیت شانه خالی می‌کنند و در این میان بیشترین ضربه را معلولان جامعه خواهند خورد.
معلولان و جانبازان از امکانات ورزشی مناسب بی‌بهره هستند
معلولان و جانبازان جامعه در بعضی از موارد نیاز به سرانه ورزشی مناسب خود دارند به‌طور مثال در سالن‌های ورزشی حتی ساده‌ترین امکان که رفت و آمد معلولان است هم دیده نشده و معلولان و جانبازان از امکانات ورزشی مناسب بی‌بهره هستند که جای این سئوال وجود دارد که واقعاً سهم معلولان از ورزش جامعه و امکانات ورزشی چیست!؟
آیا مسئولان ما به دید شهروندان درجه دوم و سوم به این افراد نگاه می‌کنند و می‌خواهند از زیر بار این مسئولیت شانه خالی کنند که درنهایت به‌طورقطع چوب این مسئله به چشم معلولان جامعه ما خواهد رفت و این افراد با خانه‌نشینی دچار افسردگی می‌شوند.
کشور ایران در استاندارد سرانه ورزشی در جهان عقب است و حال واقعاً چه انتظاری است که مسئولان به استانداردهای سرانه ورزش معلولان برسند اما در این میان باید دست‌مریزاد گفت به ورزشکاران معلول و جانباز که با نبود امکانات و عدم‌حمایت کار می‌کنند و در عرصه‌های جهانی مدال‌های رنگارنگ را برای کشورمان به ارمغان می‌آورند.
ورزش معلولان را به سطح جامعه می‌کشاند و آنان را در انجام فعالیت‌ها مستقل می‌سازد فارغ از بخش قهرمانی که معلولان و جانبازان ما پرافتخار هستند اما ورزش برای این قشر از جامعه بسیار حائز اهمیت است، نیاز به ورزش و استمرار آن در معلولان بسیار بیشتر از غیر معلولان احساس می‌شود و بی‌تردید ورزش عاملی است که معلولان را به سطح جامعه می‌کشاند و آنان را در انجام فعالیت‌ها مستقل می‌سازد.
فعالیت بدنی و ورزش طول عمر افراد معلول را افزایش می‌دهد و محققان در تحقیقات خود به این نتیجه رسیده‌اند که چنانکه معلولان فعالیت بدنی و ورزش را جزئی از زندگی روزمره خود قرار دهند، عمر متوسط آن‌ها از ۳ تا ۱۰ سال افزایش می‌یابد.
افراد ضایعه نخاعی به دلیل مشکل جسمی از تحرکشان کم شده بنابراین اعضای داخلی بدن آن‌ها تحت‌فشار است، سیستم دفعی آن‌ها با مشکل مواجه است و از همه مهم‌تر به دلیل نداشتن حس در نقاط فلج شده، زخم بستر یکی از عوارض عدیده‌ای است که این افراد با آن مواجه هستند.
بنابراین نیاز است که به هر شکل ممکن شرایطی را فراهم شود تا افراد معلول ضایعه نخاعی به ورزش و فعالیت بدنی روی بیاورند و از اثرات مثبت آن بهره برده و از مشکلات مربوط به معلولیت خود نیز بکاهند.
پزشکان متخصص بر این باورند حتی اگر بیمار یا معلولی یک سال هم هیچ تحرک و فعالیت بدنی نداشته باشد، باز هم می‌تواند با انجام فعالیت‌های بدنی ملایم، سطح سلامت کلی بدنش را ارتقاء دهد.
ورزش‌هایی از قبیل دومیدانی، شنا، وزنه‌برداری، تنیس روی میز، بسکتبال با ویلچر، والیبال نشسته، تیراندازی، تیر و کمان، شمشیربازی و بولینگ ازجمله ورزش‌هایی است که در بین افراد معلول ضایعه نخاعی رواج دارد و مسابقات رسمی و بین‌المللی آن‌ها نیز انجام می‌شود.
اگر مسئولان برای ورزش معلولان و جانبازان هزینه و سرمایه‌گذاری کنند به‌طورقطع از طرف دیگر هزینه‌های بخش درمان به‌طور چشمگیری کاهش پیدا خواهد کرد حال‌آنکه در تمام کشورهای اروپایی و آمریکایی ورزش معلولان یک پله بالاتر از ورزش افراد سالم موردحمایت قرار می‌گیرد چون نیاز این افراد به ورزش چندین برابر افراد سالم است.
افتخارآفرینی پارالمپیکی ها از المپیکی‌های کشور بسیار بیشتر بوده است
اگر به کاروان‌های پارالمپیکی کشورمان درگذشته نگاهی بیندازیم افتخارآفرینی این ورزشکاران از المپیکی‌های کشور بسیار بیشتر بوده اما حمایت مسئولان از این افراد شاید در حد یک مسابقات قهرمانی کشور هم نبوده و متأسفانه ورزشکاران معلول جامعه مشکلات بسیاری دارند و در تأمین مخارج عادی زندگی خود نیز دچار مشکل هستند.
دو نفر از ورزشکاران شاخص استان همدان در این زمینه حمید اسلامی و زهرا نجاتی عارف هستند که هر دو در پاراالمپیک حضورداشته‌اند.
حمید اسلامی از سال ۸۱ فعالیتش را در ورزش آغاز کرد و از سال ۸۳ تا به امروز عضو تیم ملی دوومیدانی نابینایان و کم‌بینایان است و سال گذشته درست در همین ایام بود که در مسابقات آسیا، اقیانوسیه ضمن کسب مدال نقره، سهمیه پارالمپیک را به دست آورد.
وی از تعطیلات نوروز تمرینات جدی خودش را زیر نظر محمدمهدی محمدی آغاز کرد تا راهی سخت را بپیماید و دست‌آخر مدال پارالمپیک را روی سینه‌اش به نمایش بگذارد.
پاراالمپیک شروع شد و جوان روشندل همدانی در دل خود با هزار امید و آرزو روی پیست تارتان حاضر شد و در مرحله نخست دو ۱۵۰۰ متر به رقابت با حریفان خود پرداخت اما در شرایطی که با رکورد ۴ دقیقه و ۱۵ ثانیه در گروه خود دوم شده بود به علت خطا در طول مسابقه دیسکالیفه شد و از دور مسابقات کنار رفت و این شد که به همین سادگی کاخ آرزوهایش در سال ۹۵ فروریخت اما عزمش برای پاراالمپیک ۲۰۲۰ توکیو جدی شود تا از شکست در ۲۰۱۶ ریو پلی برای پیروزی بسازد.
زهرا نجاتی عارف نیز بانوی معلول ایرانی با تیم یکدست والیبال نشسته بانوان کشورمان است که بازی‌های آن‌ها تحسین همه را در برداشت، این ورزشکار همدانی جزو ۶ بازیکن اصلی تیم ملی والیبال نشسته کشورمان است که در مسابقات پارالمپیک حضور دارد.
این ورزشکار همدانی تنها ورزشکار ورزش‌های گروهی استان‌همدان در پارالمپیک بود که در این میدان سخت و طاقت‌فرسا موفق شد به همراه دیگر هم‌تیمی‌های خودش مقام پنجم را از آن خود کند، البته این بانوی معلول همدانی و تیم ملی والیبال نشسته بانوان کشورمان در آغازین روزهای سال ۹۵ نیز در مسابقات بین‌قاره‌ای عنوان پنجمی را کسب کرده بودند.
از سال ۸۳ تاکنون عضو تیم ملی دوومیدانی نابینایان و کم‌بینایان بوده‌ام
ورزشکار همدانی و عضو تیم ملی دوومیدانی کم‌بینایان و نابینایان کشورمان با اشاره به ورود خود به عرصه ورزش اظهار داشت: از سال ۸۱ فعالیت در ورزش را آغاز و از سال ۸۳ تا به امروز عضو تیم ملی دوومیدانی نابینایان و کم‌بینایان بوده‌ام و خوشحالم که در این مدت برای کشورم عناوین زیادی در میادین مختلف بین‌المللی کسب کرده‌ام.
حمید اسلامی افزود: معلم درس علوم من مربی رشته ورزشی گل‌بال بود و مرا تشویق کرد که در گل‌بال فعالیت کنم و چند ماهی نیز این ورزش را کار کردم و وقتی در گل‌بال مشغول تمرین بودم به من گفتند که استعداد تو در رشته دوومیدانی بیشتر است و به همین دلیل خیلی زود تغییر رشته داده و به این رشته جذاب روی آوردم.
ورزشکار همدانی و عضو تیم ملی دوومیدانی کم‌بینایان و نابینایان کشورمان با بیان اینکه لطف خدا بود که در این ورزش موفق باشم، گفت: سال ۸۳ به عضویت تیم ملی درآمدم و همان سال در مسابقات قهرمانی جوانان جهان در کشور جمهوری چک عنوان قهرمانی در ماده ۸۰۰ متر را کسب کردم تا این عنوان آغاز راه دشوار من در ورزش باشد.
اسلامی عنوان کرد: مصدومیت برای ما همان بدشانسی است که همواره در زندگی ورزشی وجود داشته و من نیز از این قاعده مستثنا نیستم و برای مثال در مسابقات آسیایی مالزی در سال ۸۶ به خاطر شکستگی پا اعزام نشدم تا یکی از مهم‌ترین رویدادهای ورزش را از دست بدهم.
وی با بیان اینکه سال ۹۰ در مسابقات جهانی ترکیه عنوان نایب‌قهرمانی را کسب کردم، بیان کرد: اردیبهشت‌ماه امسال در مسابقات جهانی کره جنوبی سوم شدم، سال ۹۲ در امارات نیز ۲ مدال برنز برای کشورم به ارمغان آوردم و امیدوارم این روند تداوم داشته باشد.
روشن دل پاراالمپیکی همدان عنوان کرد: کسب موفقیت دربازی‌های پارآسیایی ۲۰۱۴ اینچئون کره‌جنوبی یکی از بهترین اتفاقات زندگی ورزشی من بوده است و در اینچئون و در ماده هزار و ۵۰۰ متر کلاس T۱۱ به مدال نقره دست‌یافتم و در ماده ۵ هزار متر نیز با ثبت رکورد ٤ دقیقه و ٢١ ثانیه و ٦٢ صدم ثانیه بر سکوی دوم ایستادم.
اسلامی با بیان اینکه در پاراالمپیک ۲۰۱۶ ریو برزیل نیز با بدشانسی مواجه شدم اما درس‌های خوبی از این میدان بزرگ گرفتم، گفت: بزرگ‌ترین هدف زندگی ورزشی من رفتن روی سکوی مسابقات پارالمپیک ۲۰۲۰ و اهتزاز پرچم مقدس کشورم در توکیو است.
معلولیت به‌هیچ‌وجه محدودیت نیست
یکی از معلولان حرکتی همدان نیزبا اشاره به بی‌توجهی به ورزش معلولان اظهار داشت:توسعه ورزش جانبازان و معلولین نیازمند مشارکت ملی است.
علی‌اصغر کیمیایی افزود: بی‌توجهی سازمان‌ها و نهادها، مشکلات دسترسی معلولان به اماکن ورزشی، دشواری در رفت و آمد، کمبود امکانات و تجهیزات ورزشی، بالا بودن هزینه ورزش و ضعف در فرهنگ‌سازی مشکلاتی است که برسر راه ورزش معلولان قرار دارد.
این معلول حرکتی بابیان اینکه معلولیت به‌هیچ‌وجه محدودیت نیست، گفت: متأسفانه متولی اصلی ورزش معلولان در کشور مشخص نیست حال اینکه حل شدن این معضل مدیریت جهادی را طلب می‌کند.
کیمیایی عنوان کرد: امکانات و زیرساخت لازم برای این رشته فراهم نیست درحالی که در کشورهای توسعه‌یافته برای ورزش معلولین هزینه می‌کنند و در عمل چندین برابر هزینه‌های درمانی این قشر کاهش پیدا می‌کند.
توجه‌ها به ورزش معلولان بسیار ضعیف است
وی بابیان اینکه ورزشکاران معلول در همه عرصه‌ها افتخارآفرین هستند، بیان کرد: درحالی‌که توجه‌ها به ورزش معلولان بسیار ضعیف است اما در عرصه‌های ملی و بین‌المللی معلولان مدال‌های درخشانی را کسب می‌کنند.
این معلول حرکتی عنوان کرد: امیدوارم دیدگاه نسبت به این ورزش معلولان تغییر کند.
سخن پایان اینکه، مسئولان بدانند که معلولان و جانبازان هم حق زندگی و استفاده از همه امکانات سطح جامعه را دارند و شهروند درجه‌یک این جامعه هستند پس باید بکوشند امکانات رفاهی و ورزشی را در بالاترین حد ممکن برای این قشر فراهم کنند.