قهرمان دوومیدانی معلولان جهان:در حال تسویه بدهی هزینه‌های مسابقات جهانی هستم

با وجود کمبود امکانات و کم‌لطفی مسئولین استانی هنوز ورزشکارانی هستند که تنها به عشق ایران و هرمزگان زیر فشارهای سنگین مالی و روحی و سختی‌های اجتناب‌ناپذیری چون بدی آب‌وهوا، به ایستادگی خود اصرار ورزیده و در سطوح ملی و فراملی افتخارآفرینی می‌کنند.

فرارسیدن روز جهانی پارالمپیک بهانه‌ای شد تا سرویس ورزشی ایسنا، منطقه خلیج‌فارس، به سراغ یکی از قهرمانان و افتخارآفرینان هرمزگانی در تیم ملی جانبازان و معلولان دوومیدانی رفته تا درد دل‌ کند.

کامبیز طارمی  خود را این‌گونه معرفی می‌کند: متولد 23 تیر 67 هستم و حدود 18 سال پیش ورزش دوومیدانی را آغاز کردم؛ کلاس پنجم دبستان بودم که در مسابقات آموزش‌وپرورش دو مدال کسب کردم و با کمک‌ها و راهنمایی‌های آقای محمد آرامی، معلم ورزشم که همه موفقیت‌هایم را مدیون او هستم به این ورزش علاقه‌مند شدم و آن را ادامه دادم و 11 سال است که به‌صورت حرفه‌ای کار می‌کنم و عضو تیم ملی دومیدانی کشور هستم.

نزدیک به 145 مدال کشوری و 9 مدال جهانی کسب کرده‌ام

وی با بیان اینکه افتخارات بسیاری را تاکنون به دست آورده و نزدیک به 145 مدال کشوری و 9 مدال جهانی کسب کرده‌ام، اظهار کرد: اولین بار در سال 80 در مسابقات قهرمان کشوری رشت موفق به کسب مدال برنز شدم و اولین مدال جهانی‌ام را در تونس گرفتم؛ مدال‌های جهانی‌ام شامل دو مدال طلا در مسابقات جهانی تونس، سه مدال در مسابقات جهانی سوئد، دو مدال در مسابقات جهانی ایتالیا و آخرین بار نیز یک مدال نقره در مسابقات جهانی تایلند در سال 96 کسب کردم و در آنجا به‌عنوان بهترین ورزشکار شناخته شدم.

قهرمان مسابقات جهانی تایلند در سال 2017 با اشاره به اینکه علاوه بر دوومیدانی، نجات‌غریق را هم به‌صورت حرفه‌ای دنبال می‌کنم، افزود: تاکنون دو بار به اردوهای تیم ملی نجات‌غریق دعوت شده و موفق به کسب 8 مدال در رشته نجات‌غریق شده‌ام.

فرق من با مدال‌آوران استان‌های دیگر چیست؟

طارمی با بیان اینکه مشکلات بسیار زیادی سر راه ورزشکاران استان به‌خصوص معلولان و جانبازان وجود دارد، افزود: با این امکانات بسیار کمی که مسئولان در اختیار ما گذاشتند، انگیزه و توانی برای تلاش در جهت درجات بالاتر نمی‌ماند.

وی ادامه داد: نمی‌دانم چه ارگانی بر کار مسئولان ورزش استان نظارت می‌کند. ورزش و جوانان؟ استانداری؟ فرمانداری؟ آیا اصلاً نظارتی وجود دارد؟ من فکر می‌کنم در استان هرمزگان  اصلاً به‌صورت حرفه‌ای به ورزش فکر و نگاه نمی‌شود. مگر هرمزگان با استان‌های دیگر چه فرقی دارد؟ مگر کرمان کجاست؟ یزد کجاست؟ سیستان و بلوچستان کجاست؟ و چرا ورزش هم رنگ سیاست گرفته و تنها به فوتبال، آن‌هم نه از نوع واقعی و حمایت‌گرانه، اهمیت داده می‌شود؟ و چرا ورزشی چون دو که مادر ورزش‌هاست اهمیتی ندارد؟ فرق منی که جزو معدود مدال‌آوران جهانی استانم هستم با مدال‌آوران استان‌های دیگر چیست که میزان توجه‌ها و حمایت‌ها اینقدر متفاوت است؟

باید ورزش را ببوسیم، بگذاریم کنار و گوشه خیابان کارگری کنیم!

این عضو تیم ملی جانبازان و معلولان دوومیدانی با بیان اینکه این‌همه افتخار و مدال چه می‌شود و مگر چند کامبیز طارمی در بندرعباس هست؟ تصریح کرد: من به دنبال ورودی بازی‌های پاراآسیایی هستم؛ چهار سال پیش دو نماینده در این مسابقات داشتیم، چرا تعداد این نمایندگان بیشتر نمی‌شود؟ هیچ ارگانی از من نپرسیده است که برای این مسابقات چه برنامه‌ای دارم و چه امکاناتی را لازم دارم.

طارمی اضافه کرد: سه ماه از مسابقات تایلند آمده‌ام و به‌جز رئیس هیئت معلولان هیچ مسئولی حتی به من زنگ هم نزده که تقدیر و تشکری کند، همین هیئت هم اگر نباشد باید ورزش را ببوسیم، بگذاریم کنار و گوشه خیابان کارگری کنیم.

استان هرمزگان هیچ ارزشی برای ورزشکاران حرفه‌ای‌اش قائل نیست

وی با اشاره به اینکه وضعیت دوست کردستانی‌ام که مثل من مدال نقره کسب کرده بود با من قابل‌مقایسه نیست، عنوان کرد: استاندار کردستان خانه، ماشین، زمین و همه شرایط رفاهی لازم را برای این ورزشکار ملی فراهم کرده است اما استان هرمزگان هیچ ارزشی برای ورزشکارانش که نماینده هرمزگان و ایران در مسابقات جهانی هستند قائل نیست.

این قهرمان مسابقات جهانی معلولان دوومیدانی با بیان اینکه بارها کشورهای اروپایی و آسیایی از من خواسته‌اند بروم برایشان بدوم اما من به عشق استان و کشورم اینجا مانده‌ام، ابراز کرد: مسابقات آسیایی را در پیش دارم و هیچ امکاناتی در اختیارم نیست؛ ماهانه سه میلیون تومان برای ماساژور، پزشک، مربی و باشگاه هزینه می‌کنم درصورتی‌که بنده نگهبان شرکت توزیع برق هستم و ماهانه ‌تنها یک‌میلیون و 800 هزار تومان حقوق می‌گیرم و نه‌تنها نمی‌توانم هیچ پس‌انداز و آینده‌ای برای خود داشته باشم و مجبورم هرچه در می‌آورم را خرج ورزشم کنم بلکه همین هزینه‌های جاری را هم نمی‌توانم تمام و کمال پرداخت کنم.

مسئولین باید به دنبال ما باشند نه ما به دنبال آن‌ها و دست به دامان رسانه‌ها!

طارمی خاطرنشان کرد: از استاندار جدید می‌خواهم توجه بیشتری نسبت به ورزش حرفه‌ای داشته باشد، به ما سر بزند و بپرسد برای افتخارآفرینی برای استان چه امکاناتی لازم داریم و البته باید از خود ورزشکار بپرسد چه لازم دارد نه مسئول پشت‌میزنشینی که از حال‌ و روز ما خبر ندارد؛ مسئولین خودشان باید شرایط را فراهم کنند و از من بخواهند تا برای کسب افتخار ملی تمرین کنم نه اینکه من دست به دامان رسانه‌ها شوم و از آن‌ها بخواهم.

وی با اشاره به اینکه چرا نباید به دلیل کمبود امکانات نماینده‌ای در مسابقات پارالمپیک داشته باشیم درصورتی‌که پتانسیل‌های خوبی داریم و مگر ما چند ورزشکار ملی در استان داریم، بیان کرد:  روزانه بیش از 6 ساعت تمرین می‌کنم و برای تأمین هزینه‌هایم مجبورم نگهبانی کنم، ورزشکاران حرفه‌ای در ازای این‌همه فشار و تمرینی که برای کسب افتخار ملی متحمل می‌شوند توقعاتی دارند که به‌حق است و توقعات زیادی هم نیست.

هنوز دارم بدهی هزینه‌های مسابقات جهانی را می‌دهم

این مدال‌آور رشته جانبازان و معلولان دوومیدانی با بیان اینکه رشته اصلی من 100 و 200 متر است و دارم کار نشدنی را شدنی کرده و 400 متر کار می‌کنم، اظهار کرد: فراهم کردن اردوهای تمرینی در شهرستان چیز زیادی نیست که مسئولین نتوانند انجام دهند؛ من از وقتی‌که از مسابقات تایلند آمده‌ام هنوز دارم بدهی هزینه‌هایی را که برای ورود به آن مسابقات کرده بودم، می‌دهم.

طارمی با تأکید بر اینکه فدراسیون دوومیدانی از من حمایت کرده است و ممنونش هستم ولی این حمایت تنها در زمان اردوهای تیم ملی است، افزود: بعد از اردوهای تیم ملی ما در اختیار خودمان هستیم؛ هیئت هم بودجه‌ای ندارد و نهایتاً هدیه و تقدیرنامه‌ای بتواند به ما بدهد.

اصلاً فکر نمی‌کنم استاندار و فرماندار من را بشناسند

وی با اشاره به اینکه اصلاً فکر نمی‌کنم استاندار و فرماندار من را بشناسند، استاندار که جدید است اما بنده حتی یک‌بار هم فرماندار بندرعباس را در استادیوم ورزشی ندیدم، اضافه کرد: در همه کشورها ورزشکاران ملی و مدال‌آورانشان را بر سرشان می‌گذارند اما ما را حتی نمی‌شناسند!

این قهرمان ملی با بیان اینکه بنده نگهبان هستم و کارم شیفتی است و 24 ساعت کار می‌کنم و 48 ساعت استراحت، تصریح کرد: شب‌هایی که شیفت هستم در همان اداره تمرین می‌کنم هرچند که 24 ساعت بیداری باعث می‌شود در روزهای استراحت هم نتوانم به‌خوبی تمرین کنم؛ سختی کار، استرس و بی‌خوابی همه از خصوصیات کار نگهبانی بوده که به ورزش حرفه‌ای لطمه می‌زند.

اگر حمایت شوم قول می‌دهم بهترین مدال را بگیرم

طارمی با اشاره به اینکه کسی که ورزش حرفه‌ای می‌کند باید آن‌قدر حمایت شود که نگران هزینه زندگی و آینده‌اش نباشد و با فکر آزاد تمرین کند، عنوان کرد: البته مسئولین شرکت توزیع برق قول‌هایی داده‌اند که از من را از حراست به قسمت اداری منتقل کنند، همین‌قدر که کارم درست شود و از شیفت بیرون بیایم انگار یک مدال دیگر گرفته‌ام و خیلی جلو می‌افتم.

وی خاطرنشان کرد: اگر مسئولین من را حمایت کنند تا بتوانم ورودی مسابقات آسیایی را به دست آورم به مردم ایران و هرمزگان قول می‌دهم بهترین مدال را بگیرم و حتی در المپیک 2020 نیز مدال بگیرم.

این عضو تیم ملی جانبازان و معلولان دوومیدانی در پایان با بیان اینکه ورزش حرفه‌ای یعنی زندگی حرفه‌ای، یعنی از خیلی چیزها باید بگذری تا به هدف والاتری برسی، ابراز کرد: از خانواده‌ام که خیلی حمایت می‌کنند به‌خصوص پدرم که دست از همه زندگی و فرزندانش کشیده و به من می‌رسد تشکر می‌کنم و همه‌چیزم را مدیون آن‌ها هستم.

منبع : ایسنا