الناز دارابیان در مصاحبه با روابط عمومی مجتمع آموزشی نیکوکاری رعد عنوان کرد:
«تفاوتی بین خودم و دیگران قائل نیستم»
1 خرداد 1397
الناز دارابیان، قهرمان کشور و دارنده مدال طلا، سی و چهار ساله، دارای مدرک کارشناسی ارشد ادبیات فارسی و ورزشکار در رشته دو و میدانی شاخه پرتاب دیسک است. او که به دلیل اشتباه پزشک در حین بارداری مادرش، از بدوتولد هر دو پایش دارای دفورمیتگی شدید و تنها دست چپ را با چهار انگشت دارد. حدود یک دهه یا بیشتر است که در مجتمع آموزشی نیکوکاری رعد کرج ثبت نام کرده و قالی بافی آموخت. با او درباره راز تلاشهایش برای قهرمانی و علت انتخاب شاخه پرتاب دیسک به گفت وگو پرداختیم:
- ورزش حرفهای را از چه سالی شروع کردید؟
از سال هزار و سیصد و هشتاد و نه، همزمان با تحصیل در مقطع ارشد وارد دنیای ورزش شدم و اولین مدال را پس از گذشت دو ماه از شروع ورزش، در مسابقات پرتاب دیسک مشهد کسب کردم.
- چرا این رشته را انتخاب کردید؟
چرایی هر چیز به علاقه فرد برمیگردد. من هم به ورزش علاقه داشتم و با تلاش خودم موفق شدم وارد ورزش معلولین شوم. رشتههای پرتابی دو و میدانی برای افراد ویلچر نشین مناسب هستند؛ چون دارای سکو یا صندلی پرتاب میباشند. ضمن اینکه فیزیک بدنی هر شخص باید متناسب با رشته ورزشیاش باشد که من هم دستانی قوی دارم.
- دنیای افراد دارای معلولیت چگونه دنیایی است؟
به دلیل اینکه پدر و مادرم من را کاملاً عادی و همانند دیگر فرزندان خود دیدهاند، من نیز تفاوتی بین خودم و دیگران قائل نیستم. چون دنیای همه آدمها را خالق هستی از عشق محض و ابدی خودش به وجود آورده و آسمان و زمین برای همه آفریدگان یکسان است. اینکه بین افراد دارای معلولیت و افراد سالم مرز گذاری شود، اصلاً درست نیست .
- شما در ورزش به کجا میخواهید برسید؟
بنده، حدود سه سال است که زیر نظر دکتر الهه شیعه مربی توانا و دلسوزم، حرفهای تمرین میکنم و هدفم رسیدن به بالاترین درجه مسابقات یعنی پارالمپیک است که فکر میکنم، قدم اول را با زدن رکورد ورودی مسابقات پارآسیایی جاکارتا در بیست و چهارم اردیبهشت برداشتم و رسیدن به آن روز خیلی دیر نیست.