خسرو منصوریان روز دوشنبه در گفت و گو با خبرنگار اجتماعی ایرنا اظهار داشت: اگر از نگاه حقوق بشر به این موضوع نگاه کنیم، باید اول این سوال را بپرسیم که چرا توانیاب؟ درحالی که همه می گویند معلول. در کشورهای عربی به این افراد می گویند معوق یعنی عقب افتاده. در تاجیکستان می گویند معیوبان و در انگلیس می گویند ناتوان. چرا نگوییم توانا؟ معلول یعنی بیمار، معیوب یعنی عیب دار، معوق یعنی عقب افتاده. آیا کسی که نابینا است عقب ماندگی یا بیماری دارد؟ در حالی که نابینایی بیماری نیست.
وی با اشاره به اینکه برای رعایت حقوق انسانی باید از خودمان شروع کنیم، افزود: نگاه جامعه به بسیاری از مسائل و به طور خاص به توان یابان تبعیض آمیز است. در حالی که ما در انجمن خودمان اول سعی کردیم با تغییر نام معلول به توانیاب، اولین قدم را از موسسه خودمان شروع کنیم و دیدی مثبت به این افراد داشته باشیم و نگاه جامعه را نیز به آنها تغییر دهیم.
وی تاکید کرد: اگر بخواهیم با این افراد کار کنیم باید نگاهمان مثبت باشد نه اینکه حکم صادر کرده و بگوییم این افراد بیمار یا عقب افتاده هستند. اگر دقت کرده باشید پیش از این در آگهی های استخدام نیز به این موضوع اشاره می شد و صاحبان مشاغل فرد را به شرط آنکه دچار معلولیت جسمی حرکتی نباشد، استخدام می کردند. در حال حاضر دیگر شاهد آگهی های این چنینی نیستیم اما در عمل و روز استخدام، کارفرمایان از استخدام فردی که توانیاب است، صرف نظر می کنند. اما چرا باید این افراد را از ساده ترین حقوق شهروندی شان محروم کرد؟ ما تبعیض قائل می شویم و برای این افراد حقوق انسانی برابر با خودمان قائل نیستیم.
منصوریان گفت: همه ما با یکدیگر متفاوت هستیم. به همین دلیل معلولیت عیب نیست، بلکه یک تفاوت است. چرا وقتی فردی که دچار فلج اطفال است، باید در مدرسه استثنایی درس بخواند؟ او پایش مشکل دارد و قرار نیست با پایش درس بخواند قرار است از مغزش برای درس خواندن استفاده کند. پس به چه دلیل مدیر مدرسه از خانواده او می خواهد فرزندشان را به مدرسه استثنایی ببرند. این افراد درست است که با یکسری محدودیت ها درگیر هستند اما باید به حقوق برابر آنها احترام بگذاریم.
موسس موسسه توانیاب و احیای ارزش ها اظهار داشت: در این موسسه دو انجمن فعالیت دارند که شامل انجمن توانیاب و احیای ارزش ها هستند. حوزه فعالیت انجمن توانیاب، حمایت از کودکان و نوجوانان توانیاب است و در این موسسه سرویس های رایگان به کودکان توانیاب جسمی و حرکتی غیرذهنی زیر 15 سال داده می شود.
منصوریان همچنین با اشاره به انجمن احیا (حمایت و یاری آسیب دیدگان اجتماعی) این موسسه گفت: سعی کردیم در نامگذاری این انجمن نیز حس زندگی را در ذهن مخاطبان زنده کنیم. یعنی اینکه با ایدز هم می شود زندگی کرد. پس کسی حق آن را ندارد که حق زندگی را از این افراد بگیرد. باید زندگی کنیم و بگذاریم آنها نیز همانند خیلی از ما زندگی کنند.
وی ادامه داد: ایدز آخر خط و عمر نیست. اگر کسی با ویروس اچ آی وی زندگی می کند، نباید او را طرد کنیم. فردی که برای ثبت نام فرزندش به مدرسه می رود و خودش را موظف می داند که بگوید فرزند وی مبتلا به اچ آی وی است، مدیر مدرسه نباید به هر دلیلی از نام نویسی او جلوگیری و فرزند را از حقوق انسانی اش محروم کند. یا اگر فردی زمان مراجعه به دندانپزشکی خودش را موظف می داند تا اعلام کند مبتلا به اچ آی وی است، دکتر وی نباید به بهانه واهی از پذیرفتن او به دلیل بیماریش خودداری کند. این قضاوت، این نگاه اشتباه، این عدم رعایت حقوق انسانی و برابر فقط مختص به آن مدیر مدرسه یا دکتر نیست. خیلی از ما در مواجهه با این افراد آنها را قضاوت و طردشان می کنیم.
منصوریان با اشاره به اینکه گاهی دولت ها نیز نگاه اشتباهی به این افراد دارند، می گوید: دوره ریاست جمهوری احمدی نژاد لایحه ای مصوب و تبدیل به قانون شد. در این لایحه آمده بود که افراد مبتلا به ایدز از انجام خدمت سربازی معاف هستند. اما کجای دنیا چنین قانونی وجود دارد و افراد مبتلا به ایدز نمی توانند به سربازی بروند؟ این قانون هنوز هم پابرجاست و مشکل دارد.
وی ادامه داد: نه فقط در مورد افراد مبتلا به اچ آی وی و نه در مورد توانیابان بلکه گاهی ما حقوق افراد دیگر مانند زنان را نیز به راحتی زیر پا می گذاریم. در حالی که حقوق انسانی جنسیت نمی شناسد. به همین دلیل نگاه ما درباره حرمت قائل شدن برای حقوق بشر و حقوق انسانی برخی افراد جامعه نقص دارد و باید تصحیح و بازنگری شود. این درحالی است که اگر ما به خودمان نگاه انسانی داشته باشیم و حقوق انسانی و برابر برای جامعه مان قائل باشیم، دیگر جوامع دنیا نیز نگاه انسانی به ما خواهند داشت.
مدیر انجمن توانیاب و احیا همچنین افزود: باید یاد بگیریم که بی تفاوت از کنار هم عبور نکنیم. نگاه بشردوستانه و انسانی به یکدیگر داشته باشیم تا بتوانیم با افتخار خودمان را انسان بنامیم.