سهم او از زندگی...
12 آذر 1398
با این که دلشان پر از درد و غصه است، هنوز چراغ امیدشان روشن، نگاهشان مهربان اما حاکی از دردی است که به قول خودشان اگر بخواهند آن‌ها را بازگو کنند، کتابی قطور می‌شود.
هیچ مشکلی با معلولیت خود ندارند، در این میان نگاه‌های سنگین و ترحم‌آمیز مردم دل آن‌ها را به درد می‌آورد و این کار موجب می‌شود که گوشه‌نشینی را اختیار کنند، ترحمی که تنها یک معنا دارد و آن هم معنای بی‌خبری ما از عالمشان...
بی‌توجهی برخی مسئولان، به تنهایی معلولان و نگاه‌های با تعجب مردم در حین عبور آن‌ها از یک پل، دامن می‌زند و رنجششان را دوچندان می‌کند.
گرچه زندگی روی ویلچر برایشان سخت است ولی با امید توانسته‌اند زندگی خود را بگذرانند، معلولانی که نسبت به افراد سالم قابلیت‌های بالاتری دارند.
در تقویم رسمی ۱۲ آذرماه برابر با ۳ دسامبر، روز معلول نامگذاری شده که به بهانه این روز خبرنگار ایسنا به سراغ دو معلول ضایعه نخاعی رفته تا پای درد و دل آن‌ها بنشیند و از امیدها و آرزوهایشان بپرسد.
آیت جوان ۳۵ ساله که از سال ۸۵ بر اثر سانحه تصادف دچار ضایعه نخاعی شده است، می‌گوید: راننده ماشینی که با آن تصادف کرده بودم، فرار کرد و حدود نیم ساعتی روی زمین رها شده بودم و سپس مرا به بیمارستان رساندند.
او بغضش را فرو می‌برد و می‌گوید: زمانی که متوجه ضایعه نخاعی خود شدم فکر می‌کردم مثل دیگر بیماری‌ها است و می‌توانم راه بروم، اما این گونه نبود و من دیگر نمی‌توانستم راه رفتن با پاهای خود را تجربه کنم.
زمانی که در بستر بیماری بودم دچار زخم بستر شدم و بعدها فهمیدم که باید با خود کنار بیایم، چهار پنج سالی است با مشاوره، کاردرمانی و فیزیوتراپی توانستم روی پاهای خود بایستم، به طوری که اکنون احتیاجی به کسی ندارم، چون دستهایم توان کار کردن را دارند.
وقتی از او در مورد نگاه مردم به یک معلول پرسیدم، گفت: نگاه مردم به یک معلول متفاوت است، نمی‌توان همه را به یک چشم نگاه کرد، بعضی‌ها در هنگام درخواست کمک، بی‌تفاوت از کنارم می‌گذرند، ولی برخی‌ها با تمام احترام کمک می‌کنند.
او می‌گوید: تا حدودی خواسته‌هایی که از اداره کل بهزیستی استان داشتیم تا جایی که در توانش بوده انجام داده ولی مناسب‌سازی‌های سطح شهر بسیار نامطلوب است و برای تردد معلولان ویلچری و یا حتی فرد نابینا هم مناسب نیست، وقتی برای کاری به اداره‌ای مراجعه می‌کنیم به دلیل وجود پله یا شیب تندی که فرد عادی هم قادر به بالا رفتن از آن نیست، مواجهیم.
وقتی در مورد مشکلات جامعه معلولان پرسیدم، گفت: معابر شهری و پیاده‌روها به دلیل کنده شدن سنگ‌فرش‌ها برای تردد ویلچر نامناسب است، از طرفی بسیاری از مغازه‌ها وسایل خود را جلوی مغازه می‌چینند و تردد برای ما دشوار می‌شود.
او می‌گوید: بسیاری از ادارات به دلیل بافت قدیمی برای معلولان مناسب‌سازی نشده و تعدادی از آن‌ها که دارای آسانسور هستند جای ویلچر ندارند و کار را برای ما سخت‌تر می‌کند.
این جوان توانیاب ادامه می‌دهد: خود ما برای مناسب‌سازی پیگیری‌هایی را انجام داده‌ایم اما متاسفانه به نتیجه‌ای نرسیدیم، حتی مکان‌های تفریحی مناسب برای معلولان وجود ندارد و نباید مسئولان وعده و شعارهای غیرعملی بدهند.
او می‌گوید: حتی قرار بود ۳ تا ۵ درصد از معلولان در ادارات استخدام شوند، ولی چنین قانونی اجرایی نشد، در بسیاری از استان‌ها از افراد معلول در ادارات استفاده شده، اما نمی‌دانم چرا در استان ما شرایط این طور نیست.
او از رسانه‌ها گلایه‌مند است که چرا اطلاع‌رسانی مناسبی انجام نمی‌شود تا مردم معلولان را بهتر بشناسند و به چشم مریض به معلولان ضایعه نخاعی نگاه نکنند.
جوان دیگری که حدود ۳۲سال سن دارد و ۲۲ سال است که دچار ضایعه نخاعی شده، می‌گوید: در این مدت ویلچر همواره همراهم بوده است و دقیق نمی‌دانم از چه سالی بر اثر سانحه تصادف دچار ضایعه نخاعی شدم.
او می‌گوید: کلاس اول راهنمایی وقتی خواستم در مدرسه ثبت‌نام کنم، گفتند تو نمی‌توانی در کنار دیگر بچه‌ها درس بخوانی و همین که خواندن و نوشتن را تا این مقطع یاد گرفته‌ای و میتوانی امضایی کنی، بس است، آن لحظه متوجه شدم که معلولیت محدودیت است، اما الان میبینم که معلولان می‌توانند درس بخوانند و حتی وارد دانشگاه شوند.
این جوان گفت: نگاه‌های مردم جامعه به من معلول، ترحم‌آمیز و دلسوزانه بود که این آزارم می‌داد، حتی اوایل بیرون آمدن از خانه با وجود این نگاه‌ها برایم سخت بود و خجالت می‌کشیدم، اما چند سالی است این نگاه تا حدودی تغییر پیدا کرده و در همه جا رفت و آمد می‌کنم.
او ادامه داد: دغدغه یک معلول شغل، درآمد، نداشتن خانه و مستاجر بودن است، از هر ۱۰۰ خانه‌ای که برای اجاره وجود دارد، به ندرت خانه‌ای پیدا می‌شود که همکف باشد و بتوانیم آن را اجاره کنیم.
او می‌گوید: حمایتی از طرف برخی مسئولان از جامعه معلولان نمی‌شود، برای کارآفرینی چرا به افراد معلول وام داده نمی‌شود تا بتوانند تعدادی از همنوعان خود را مشغول به کار کنند، آیا این وام‌ها را نباید به افرادی همچون معلولان دهند تا کمی از مشکلاتشان رفع شود؟
در ادامه معصومه محمدی سرپرست اداره کل بهزیستی چهارمحال و بختیاری با اشاره به وجود ۳۲ هزار فرد دارای معلولیت در استان، تصریح کرد: از این تعداد ۱۰ هزار معلول جسمی و حرکتی بوده و ۵۰۷ نفر دچار ضایعه‌نخاعی هستند.
وی افزود:خوشبختانه مستمری این افراد افزایش ۲.۵ برابری داشته که از ۲۳۰ هزار تومان در سال ۹۷ به ۵۵۴ هزار تومان در سال ۹۸ رسیده است.
محمدی گفت: افراد معلولی که جزو سه دهک پایین جامعه هستند علاوه بر مستمری، کمک معیشتی از ۱۲۰ تا ۱۶۰ هزار تومان را به صورت ماهانه دریافت می‌کنند.
وی با اشاره به فعالیت مرکز تخصصی ضایعه نخاعی در شهرکرد، تصریح کرد: از اواخر سال گذشته، توانمند سازی افراد ضایعه نخاعی استان در دستور کار گرفت و یکی از اقدامات برای توانمندسازی معلولان ساخت و تعمیر ویلچر بوده که اعتبار خوبی اختصاص یافته است.
سرپرست اداره کل بهزیستی استان در خصوص مناسب‌سازی اماکن و معابر شهری، خاطرنشان کرد: کمیته‌ای متشکل از بهزیستی، راه و شهرسازی، شهرداری و معاونت عمرانی استانداری تشکیل شده است که هر ۳ ماه یکبار با تشکیل جلسه به پیگیری اقدامات می‌پردازند.
منبع : ایسنا