ناگفته های پاراوزنه بردار طلایی از مصدومیت شدیدش و خاطره جالب با سیامند رحمان

روح الله رستمی قهرمان وزنه برداری پارالمپیک توکیو که موفق شد اولین مدال طلای کاروان ایران را در این مسابقات بدست آورد، اظهار داشت: متولد قم هستم و تا 14 سالگی در این شهر زندگی می کردم و بعد به تهران مهاجرت کردم. 5 تا بچه بودیم، سه برادر و دو خواهر که برادرانم هم تکواندوکار بودند. پدرم نظامی است ولی زیاد اخلاقش به نظامیان نرفته است. تنها فرزند معلول خانواده هستم و طبیعتا به من توجه بیشتری می شد. به عبارتی فرزند محبوب خانواده بودم ولی همه سعی می کردند طبیعی رفتار کنند تا از سوی من ترحم برداشت نشود. به همین دلیل هم هیچ گاه ترحمی از سمت خانواده ام حس نکردم.

وی تصریح کرد: در سال 84 حدود یک سال با بیماری عفونی دست و پنجه نرم کردم و مرا خیلی اذیت کرد و بسیار ضعیف شدم. به همین خاطر وزنم به طور محسوسی کم شد و در بیمارستان بستری شدم. به پدر و مادرم این دوران بسیار سخت گذشت و به فکر فرو رفتند که چطور می توانند مرا قدرتمند کنند تا با بیماری هایم کنار بیایم. پرس و جو کردند در محله ما باشگاه بدنسازی بود و به من پیشنهاد شد که همراه برادرانم به این باشگاه برویم. همه وسایل باشگاه برای افراد سالم بود و احتمال می دادیم مرا پذیرش نکنند چون مسئولیت داشت اما بر خلاف تصورمان استقبال خوبی از من کردند و مربی ام به من کمک زیادی کرد.

مرد طلایی وزنه برداری پارالمپیک عنوان کرد: در دو دسته وزنی رکورددار بودم و بالاترین مقام ها را آورده ام. در حالت عادی در ورزش آرزویی ندارم اما ورزش اینگونه است که از جایی به بعد مسائلی برایت مهم می شود که تا آن موقع مهم نبوده و آن این است که تلاش کنی آوازه میهنت را سر زبان ها بیاندازی و پرچم کشورت را در همه میادین بالا ببری. این چیزی فراتر از ورزش است و یک موضوع فردی نیست.

رستمی درباره آرزوهایش افزود: بعد از کسب طلای پارالمپیک فعلا فقط آرزویم استراحت و خواب است. برای توکیو روزی دو سه ساعت تمرین داشتم اما چون رشته ام یک ورزش قدرتی است، در تمرینات روزانه روزی چند تن وزنه بالا و پایین می کنیم. نسبت به بقیه افراد خوراک عجیبی نداریم اما اگر نزدیک مسابقات باشیم میزان کالری دریافت شده را باید مدیریت و رعایت کنیم.

وی ادامه داد: فقط ورزش می کنم و تنها درآمدم از ورزش است. جوایز هم به این صورت است که جوایز المپیک توکیو در مقایسه با المپیک لندن کمتر هم هست چون جایزه المپیک لندن برای مدال طلا 200 سکه بود اما الان سکه نمی دهند پول می دهند و مبلغ آن 2 میلیارد تومان که 200 سکه خیلی بیشتر از دو میلیارد است. زمینه حمایت اسپانسرها از ورزش معلولین در کشور ضعف زیادی وجود دارد و حامیان مالی نسبت به معلولان کم لطف هستند.

قهرمان پارالمپیک توکیو اظهار داشت: در این دوره از مسابقات آمار مدال های ایران بسیار خوب بود. برخورد دیگر کشورها با ما توام با احترام و ارزش قائل شدن است چون ورزشکاران نامی در ایران داریم باعث می شود همیشه مورد تقدیر و احترام باشیم.

رستمی درباره تفریح ها و اوقات فراغتش عنوان کرد: تفریحم علاوه بر ورزش کردن، کتاب رمان خواندن و فیلم دیدن است. از کتاب ها رمان های اجتماعی و مذهبی و از فیلم ها آثار مجیدی و حاتمی کیا را دوست دارم.

وی در پاسخ به این سوال که اگر بخواهد غیر از ورزش به فعالیت در زمینه دیگری بپردازد چه مسیری را دنبال می کند گفت: فیلم ورزشی خیلی کم داریم و به این حوزه اصلا پرداخته نشده است. اگر بخواهم فیلمساز شوم فیلم ورزشی می سازم و اینکه یک ورزشکار از چه مرحله تا چه مرحله ای باید طی کند تا به بهترین درجات برسد را به تصویر می کشم.

مدال آور وزنه برداری ایران تصریح کرد: اعتقادات مذهبی به من دلگرمی می دهد. هر کس در هر شرایط سختی که هست باورهایش به کمکش می آید و من هم از این قائده مستثنی نبودم.

رستمی که میهمان برنامه تلویزیونی «شب نشینی» بود، ماجرای مصدومیتش یک ماه مانده به پارالمپیک را تعریف کرد و افزود: یک ماه مانده به پارالمپیک در جریان تمرین آسیب دیدگی شدید دست برایم پیش آمد و شرایط خیلی سختی بود چون همه منتظر رکورد زدن و طلا برای من بودند و این آسیب روحی هم به من زد؛ خیلی بهم ریخته بودم و همین توکل و توسل مرا نگه داشت تا به خودم مسلط باشم. من و دو نفر دیگر در این رشته را از ابتدا طلایی و روی مدال طلای ما حساب کرده بودند و این فکر کردن درباره آینده و نتیجه این مصدومیت برای من بار روانی شدیدی داشت. بعد از بررسی های پزشکی به من گفتند عضله دستم پاره شده است و هیچ کاری نمی توان کرد. به شدت ناامید شده بودم و در پست ها و استوری هایم در فضای مجازی فقط از مردم می خواستم دعایم کنند تا شرمنده‌شان نشوم.

وی درباره سیامند رحمان وزنه بردار معلول ایرانی که چندی پیش فوت کرد ادامه داد: سیامند رحمان را به اعتماد به نفسش می شناسم؛ او هیچ وقت دوست نداشت به نشدن فکر کند و هرکاری را شروع می کرد دوست داشت تمامش کند. در یکی از اردوها واقعا آماده نبود و یک وزنه را بد زد من داشتم از او فیلم می گرفتم وقتی به او نشان دادم گفت: «این فیلم را پاک کن» چون دوست نداشت کسی او را با ضعف ببیند. در یک کلام رحمان اراده بلندی داشت.

مدال آور ایرانی در پارالمپیک توکیو اظهار داشت: ورود به عرصه ورزش نگاهم را به زندگی عوض کرد. در مواجهه با بسیاری از مشکلات قبل از ورزش طور دیگری برخورد می کردم و بعد از ورود به ورزش دیدگاهم مثبت تر شد و بهتر با مشکلات مواجه می شوم.

رستمی افزود: همیشه اعتقاد داشته ام در فضایی که داریم زندگی می کنیم و موفقیت هایی که به آن ها دست پیدا می کنیم را مرهون خون شهدایی هستیم که در هر دوره با جان خودشان این انقلاب را حفظ کردند بعد از آن، موفقیتم را مدیون خانواده و پدر و مادرم هستم که از جان و دل برایم مایه گذاشتند و هیچ وقت کم نگذاشتند و نگفتند خسته شدیم. 13 سال در عرصه ورزش کمک حال و همراهم بودند. روزهای سختی را گذراندیم و همیشه خانواده یار و یاورم بودند.

منبع:  فارس