ورزشکاران جانباز و معلول بدون ریخت و پاش مالی، بی ادعا و به دور از مَنم مَنم و مطالباتی مانند «ضمانت» برای بازی های پارالمپیک آماده شدند، بی سر و صدا و بدون هیاهو به توکیو اعزام شدند ، ٢٤ مدال گرفتند و اینگونه روزهای اخیر را برای ما و خودشان یا طلایی کردند یا نقره ای.
آنها اینچنین ورزش کشور را دو هفته سرپا نگه داشتند و برای آن در توکیو عزت و آبرو خریدند، جایی که کمی قبل تر و در المپیک خیلی کمتر شاهد برافراشته شدن پرچم ایران یا درخشش مدال رویی سینه ورزشکاران کشورمان نبود.
پارالمپین های اعزامی به توکیو اما به دفعات نام ایران را در سرتیتر اخبار ورزش جهان در دو هفته اخیر قرار دادند در حالیکه رسیدن به این حد از موفقیت را کمتر در بوق و کرنا کرده بودند تا بیشتر متمرکز شوند روی تمرینات‌شان و مسیری که می خواستند به سکوهای توکیو ختم شود.
در این مسیر آنها نه مربی اختصاصی گرفتند نه مطالبه ای برای اردوی آمریکایی و اروپایی داشتند، نه بحث ماست و دوغ را به رسانه ها کشاندند نه موفقیت را در گرو دیدارهای تدارکاتی دهان پُر کُن در میادین بزرگ قرار داده بودند، نه حرف از پول اضافی زدند و نه به دنبال جلب توجه بودند.
آنها اصلا نمی خواستند که چیزی بخواهند و عملکرد و موفقیت خود را در گرو مهیا شدن آن قرار دهند چون سر تا پا انگیزه بودند تا حدی که بعضا بدون هیچ اجباری خود را ممنوع المصاحبه کردند تا برای کسب آمادگی بیشتر کوچکترین وقتی از آنها گرفته نشود، با دست خود زمین محل تمرین‌شان را بازسازی کردند تا خللی در روند تمریناتش ایجاد نشود و ... .
حتی کرونا و موج منفی که ایجاد کرده بود هم نتوانست دست و پای ورزشکاران جانباز و معلول را در راهی که نیت به طی کردن آن داشتند، ببندد. آنها برای گذر از موانعی که سد راهشان بود یک دلیل داشتند؛ مدال آوری در توکیو و برای رسیدن به آن حتی تزریق دیرهنگام بودجه هم باعث ایستادن و کم آوردن‌شان نشد.
این حد از تواضع و بی ادعایی ورزشکاران پارالمپیکی درست نقطه مقابل دبدبه و کبکبه ورزشکارانی است که سرکیسه کردن ورزش را بهتر از کسب موفقیت برای آن بلدند. در پارالمپیک هاشمیه متقیان برای نخستین بار دوومیدانی بانوان را صاحب مدال طلا کرد، ساره جوانمردی طلای ریو را در تیراندازی تکرار کرد، زهرا نعمتی در کسب مدال طلی تیروکمان هت‌تریک کرد، امیر خسروانی که با دست های خود زمین تمرینش را آماده کرده بود شیرین ترین طلای پرش ارتفاع را به نام خود ثبت کرد، تیم ملی والیبال نشسته برای هفتمین بار قهرمان شد و ... و اینگونه «بهترین عملکرد ایران» در تاریخ این بازی ها ثبت شد.
پارالمپین های ایران با ثبت این رکورد ثابت کردند که اگر کسی قصد انجام کاری را داشته باشد، دلیلش را پیدا می کند و اگر نه به دنبال توجیه می رود و در این راه کمبود اعتبارات، نداشتن امکانات، مهیا نبودن شرایط و حتی کرونا نمی تواند عامل بازدارنده باشد.
با همه اینها حالا کار کاروان ایران در بازی های ۲۰۲۰ توکیو به پایان رسیده و دوباره فرمان ورزش در اختیار کسانی قرار می گیرد که اسم و رسم پررنگی در ورزش دارند اما بعضا هیچ چیز نمی تواند آنها رو به جلو هُل دهد مگر پول و وعده آن و این را برای المپیک هم نشان دادند. البته باید حساب ورزشکارانی که در راه المپیک و کمک به موفقیت کاروان ایران از جان مایه گذاشتند تا بهترین نتیجه ممکن را به دست آوردند از آنهایی که هر قدم خود را با پول و شرط برداشتند و در نهایت هم کاری از پیش نبردند، جدا کرد.
البته بعضا این اعتقاد را دارند که پارالمپیک میدانی متفاوت از المپیک است، بیشتر یک فستیوال ورزشی است که نه حساسیت المپیک را دارد و نه تاثیرگذاری آن را اما در هر صورت نادیده گرفتن واقعیت باعث از بین رفتن آن نمی شود و واقعیت این است که ورزشکار اگر بخواهد و انگیزه داشته باشد، مدال و نتیجه را از زیر سنگ هم بیرون می کشد و آن را پیراهن آبرو بر تن ورزش می کند.
پارالمپیک توکیو تمام شد اما بد نیست پرونده این رویداد برای همیشه باز بماند تا در هر شرایطی این مهم یادآوری شود که ورزشکار بیشتر از بودجه با انگیزه و اراده شخصی به سمت سکو هدایت می شود، فاکتوری که با تزریق پول تقویت می شود اما نباید به این بهانه و از اعتبار تخصیصی فقط برای پُر کردن چاله مدعیان استفاده شود. مسئولان ورزش که انصافا طی سال های اخیر از هیچ توجه و کمکی به ورزشکاران دریغ نکردند اما از بعضی هزینه کردها نتیجه نگرفتند باید بیشتر از همیشه به این امر توجه داشته باشند پول ورزش را کجا و برای چه ورزشکارانی هزینه کنند که نتیجه ای ماندگار داشته باشد.
منبع: مهر