وقتی معلولیت زیر پای توانمندی محو می‌شود

رقیه بابایی: چشم‌هایت را می‌بندی و باز می‌کنی و حصار تن را می‌بینی، دوباره پلک می‌زنی بلکه معجزه‌ای شود اما باز محدودیت، تنها محصولی است که چشم‌هایت از تمام فضای اطراف برایت به ارمغان اورده‌اند.

پیش خودت می‌گویی یک‌بار دیگر امتحان می‌کنم و باز چشم‌هایت را روی هم می‌گذاری، درنگ می‌کنی، صدای عبور ثانیه‌ها را می‌شنوی، در دلت می‌گویی «چشم‌ها را باید شست» و پلک‌هایت را می‌گشایی. اما آسمان باز در نظرت آبی‌تر از قبل نمی‌آید، روزها هنوز مانند هم به نظرت می‌آیند. از خودت می‌پرسی «زندگی واقعا زیباست؟» آری، معلولیت در چشم‌های توست نه در جسم نحیف من.

«ناتوانی» تعبیر توست از آنچه که با نبودنش، خود را تهی خواهی یافت و من با تمام آنچه ندارم تواناترین هستم، افسوس که نمی‌بینی، افسوس که نمی‌دانی. کاش زندگی مجموعه‌ای از تصاویر خودت را پیش رویت می‌گذاشت تا می‌دانستی از دیدن چه میزان از داشته‌های من محرومی. کاش می‌دیدی چقدر میان من و تو فاصله‌است وقتی که جلوی چشم‌های تو را غبار گرفته است. وقتی که من از تو می‌خواهم تنها یک قدم از آنجا که هستی پیشتر بیایی و تو سرسختانه باور نداری که من می‌بینمت.

اما با این حال خیلی‌وقت‌ها برای دیر شدن، زود است. تردید نکن، حق با سهراب است، هنوز هم خیلی‌وقت‌ها زیر باران باید رفت...

ورزش برای افراد دارای معلولیت فقط ورزش نیست، بلکه معجون است حیاتی آمیخته به زندگی، حضور و جان دادن به رویاهای دور و نزدیک. اما این معجون سال‌هاست به شربت تلخی بدل شده و روح و جان ورزشکاران معلول را می‌آزارد.

دبیر هیات‌های ورزشی جانبازان و معلولین شهرستان البرز می‌گوید: افراد دارای معلولیت و به ویژه نابینایان استعدادهای بالایی در رشته‌های ورزشی دارند، آنها به دلیل تمرکز بالایی که دارند در اغلب رشته‌ها موفق ظاهر می‌شوند و این می‌تواند راه موثری برای توانبخشی، ورزش و حضور مفید در جامعه برایشان تلقی شود.

محمدرضا امیری ادامه می‌دهد: با اینکه معلولان بارها توانایی و قابلیت خود را در عرصه‌های ورزشی نشان داده‌اند اما جای تاسف دارد که توجه به این افراد این‌اندازه کم‌رنگ است.

وی ادامه می‌دهد: افراد صاحب استعداد زیادی در اثر بی‌توجهی و به دلایل تخصیص نیافتن بودجه و اعتبار از فعالیت‌های ورزشی بازمانده اند.

امیری به کسب سه مدال ارزنده در مسابقات قهرمان‌کشوری توسط سه نوجوان دارای معلولیت در شهرستان البرز اشاره می‌کند و اظهار می‌دارد: این سه نوجوان با کم‌ترین امکانات بالاترین نتیجه را گرفتند و موجب افتخار شهرستان شدند.

​ وی که خود نیز از ورزشکاران دارای محدودیت جسمی است خاطرنشان می‌کند: نزدیک به چهار سال است که هیچ اعتباری برای ورزش شهرستان دریافت نکرده‌ایم و تاکنون تمام هزینه‌های مربوط به ورزش معلولان را به‌طور شخصی هزینه کرده‌ام.

محمدرضا امیری تصریح می‌کند: با اینکه بچه های معلول در مسابقات خوش می‌درخشند و نتایج خوبی کسب می‌کننداما در نگاه مسئولان هیچ تغییری ایجاد نمی‌شود در حالی‌که همه‌ این تلاش‌ها باید به نحو شایسته قدر دانسته شوند.

فاطمه یعقوب خانی نوجوان توانمندی که در هیاهوی دنیای امروز چشم‌های سر را بسته و با دیده‌ی جان می‌نگرد و آسمان‌های هفت‌گانه را از سر انگشتان لمس می‌کند، در مسابقات قهرمان‌کشوری معلولان مقاوم سوم رشته‌های دو و میدانی و پرتاب وزنه را کسب کرده است.

او ادامه می‌دهد: اگر چه شرایط ورزشکاران معلول و تندرست در برخورداری از امکانات و حتی انگیزه با هم یکسان نیست اما من برای رسیدن به قله‌ موفقیت تمام تلاشم را خواهم کرد.

فاطمه خاطرنشان می‌کند: حکم قهرمانی، مدال برنز و یک‌صد هزار تومان وجه نقد جوایز اهدا شده به من در مسابقات قهرمان کشوری است در حالی‌که ورزشکاران تندرست به نحو دیگری مورد تقدیر قرار می‌گیرند.

یعقوب خانی که مجری و نویسنده‌ قابلی است می‌گوید: محدودیت جسمی‌ام را عامل محدود کننده‌ای در مسیر رسیدن به اهدافم نمی‌دانم.

این دانش‌اموز نمونه‌ شهر الوند همچنین مادر و خانواده‌اش را بزرگ‌ترین تکیه‌گاه و مشوق خود می‌داند و می‌گوید: بخش بزرگی از پیشرفت‌های درسی، ورزشی و اجتماعی‌ام را مدیون خانواده‌ خوبم هستم.

او که سال گذشته در شورای دانش‌آموزی دانش‌آموزان کشور به‌عنوان نماینده‌ دانش‌آموزان استان قزوین شرکت کرد، حالا عضو اصلی این مجلس بوده و همواره‌ دغدغه‌ دوستان دارای معلولیت خود را دارد.

فاطمه همه‌ معلولان را توانمند می‌داند و ابراز می‌کند: اگر جامعه بتواند شرایط برابری حقوق شهروندی را برای ما فراهم کند در واقع یکی از بزرگ‌ترین محدودیت‌عای خودش را مرتفع کرده است.

فاطمه مددی که از دیگر اعضای کانون معلولین شعبه‌ی الوند و از ناحیه‌ یک پا دارای محدودیت است نیز در مسابقات قهرمان کشوری معلولان که چندی پیش به میزبانی استان قزوین برگزار شد مقام اول رشته‌های پرتاب نیزه و دیسک را به خود اختصاص داد.

او که تنها ۱۱ سال دارد و در کلاس چهارم ابتدایی مشغول به تحصیل است می‌گوید: من ورزش کردن را دوست دارم و احساس می‌کنم از این راه می‌توانم خانواده‌ و جامعه‌ام را خوشحال کنم.

فاطمه مددی که از نگاه جامعه به معلولان گله‌مند است ادامه می‌دهد: اغلب مواقع معلولان به دیده‌ ترحم نگریسته می‌شوند و من با اینکه سن زیادی ندارم اما فهمیده‌ام برای ثابت کردن خودم باید تلاش زیادی کنم.

مددی می گوید: بااینکه برای پای راست از پروتز استفاده می‌کنم اما توانایی انجام همه‌ کارهایم را دارم و خودم را معلول نمی‌دانم.

لیلا یارمحمدی نیز سومین مدال‌آور دارای معلولیت اهل شهر الوند ۱۳ سال سن دارد و کلاس ششم ابتدایی است.

لیلا نیز در مسابقات قهرمان کشوری معلولان، در دو رشته‌ پرتاب نیزه و دیسک به ترتیب مقام دوم و سوم کشوری را از آن خود کرده هر چند از ناحیه‌ دو پا دارای محدودیت است و در هر دو پایش پروتز زیر زانو استفاده می‌کند تا بتواند راه برود.

لیلا می‌گوید ورزش برای من یک تفریح است و من این تفریح سالم را به همه‌ هم‌سن‌ و سالان خودم توصیه می‌کنم.

این دانش‌آموز مدرسه‌ نیرومحرکه در سر اهداف بزرگی دارد.

لیلا روزهای زندگیش را آبی تصور می‌کند و می‌افزاید: انتهای سقف ابی روزهای زندگی به آسمان منتهی می‌شود و من با تلاش و اراده‌ام بالاخره یک‌ روز ستاره‌های آسمان را به دست خواهم آورد.

بار دیگر چشم‌هایت را ببند، به ندای درونت گوش کن، من می‌بینم، می‌شنوم، می‌اندیشم، حالا چشم‌هایت را باز کن، آسمان آبی است، زندگی زیباست، خواستن، توانستن است، شاید تنها تویی که زیر باران نمی‌روی...

معلولان زیادی در جامعه هستند که توانمندی های فراوانی دارند که اگر مورد توجه قرار گرفته و با تامین امکانات برای شکوفایی مورد حمایت های لازم قرار گیرند می توانند شکوفا شده و خلاقیت های خود را در مسیر توسعه جامعه نیز بکار گیرند.

منبع : مهر